Χρόνος

Χρόνος. Μια λέξη με νοήμα. Είτε μια λέξη που κάνει πολλές άλλες να χάνουν το δικό τους. Όπως πάντα, ποτέ, μέλλον, παρόν. Φαντάζουν μικρές μπροστά στο πόσο αχανές μπορεί να φανεί το "σύμπαν" μας. Το μικρό και προσωπικό μας πάντοτε.
Παλεύουμε κάθε μας ημέρα για τι; Σταματάμε ελάχιστες φορές για να σκεφτούμε. Ακόμη λιγότερες για να απολαύσουμε τη στιγμή. Κατά βάσην αυτή δεν παίζει και τόσο ρόλλο τελικά για εμάς. Απλά είναι μια ακόμη λέξη. Η στιγμή όμως είναι μαγική. Η στιγμή εκείνη που ξεκινούν όλα. Ακόμη κι η στιγμή κατά την οποία όλα μπορεί να έρχονται σε ένα τέλος. Και τελικά αφηνόμαστε στο τίποτε. Αφηνόμαστε γενικώς. Αναβάλλουμε, απορρίπτουμαι και δεν σκεφτόμαστε. Ή και σκεφτόμαστε τόσο πολύ, που τελικά το νόημα χάνεται, δεν υπάρχει πια. Αλοιώνεται κι αλλωτριόνεται. Μαζί του φεύγει κι η στιγμή. Κι η μια αναβολή ακολουθεί την άλλη σ' έναν μάταιο- ή όχι και τόσο - φαύλο κύκλο.
Χρόνος. Μπορεί κανείς να κερδίσει τον "χαμμένο"; Μήπως δεν τον έχασε ποτέ; Μήπως ήταν μια ακόμη ευκαιρία για αναβολή;
-ένα διάλειμμα της καθημερινότητας και μερικές σκέψεις για το χρόνο